မန္ယူကို ရွာေဖြေတြ႔ရွိျခင္း

ည (၁၀) နာရီေရာက္ျပီဆို ကြ်န္ေတာ္တို႔ ေက်ာင္းသား (၃)ေယာက္ ဆရာ့နား ခ်ည္းကပ္ျပီး ဟိုေျပာဒီေျပာလုပ္ၾကတယ္။ ေနာက္ဆံုး စကားပိတ္အေနနဲ႔ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ေက်ာင္းသား သံုးေယာက္က ဆရာ့ကို ”ဆရာ ဒီေန႔ ေဘာလံုးပြဲမရွိဘူးလားလို႔” ေရလာေျမာင္းေပး လုပ္ၾကတယ္။ ကြ်န္ေတာ္က အဲ့လို ေမးလိုက္ျပီဆိုရင္ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ကလည္း ”ဒီေန႔ ပရီးမီးယားလိပ္ပြဲ ရွိတယ္ကြ” လို႔ အားက်မခံ ျပန္ေျပာေလ့ရွိတယ္။ အဲ့ဒါဆိုရင္ ဆရာက ေခါင္းေထာင္လာျပီ။ ဆရာကလည္း ေဘာလံုးအိုးၾကီးဗ်ာ။ အိုးၾကီးဆိုတာက ကြ်န္ေတာ္တို႔ အသံုးအႏႈန္း။ တကယ္ေတာ့ အိုးၾကီးရဲ့ အဓိပာယ္က ၀ါသနာအိုးၾကီးကို ေျပာတာ။ ဆရာက ေဘာလံုးအသံၾကားျပီဆိုရင္ မေနႏိုင္ေတာ့ဘူး။ ထမင္းေမ့ ဟင္းေမ့ ကြ်န္ေတာ့္လိုပဲ။(အသားယူတာ)။ ကြ်န္ေတာ္နဲ႔ ဆရာ မတူတာ တခုကေတာ့ ကြ်န္ေတာ္က ေဘာလံုးကို ကြ်မ္းက်င္ေအာင္ ကန္တတ္တယ္။ (ၾကြားတာ)။ ဆရာက ေဘာလံုးကို မကန္တတ္ဘူး။ အဲ့ဒါမတူတာ။ ေဘာလံုးပြဲေတြ ၾကည့္တဲ့ ၀ါသနာကိုေတာ့ ကြ်န္ေတာ္ ဆရာ့ကို မမွီဘူးဗ်။ ၾကံဳတုန္းေျပာရဦးမယ္။ ဆရာရဲ့ အမ်ိဳးသမီးကလည္း ဆရာမပဲဗ်။ ရွင္းရွင္းေျပာရရင္ အဲ့ဒီ ဆရာမက ကြ်န္ေတာ္တို႔ရဲ့ အတန္းပိုင္ဗ်။ ဆရာမက ဆရာ့ကို ႏုိင္တယ္ဗ်။ ႏုိင္တယ္ဆိုတာထက္ ဆရာက ဆရာ့ရဲ့ အမ်ိဳးသမီး ကြ်န္ေတာ္တို႔ရဲ့ အတန္းပိုင္ ဆရာမကို ပိုအေလွ်ာ့ေပးတယ္လို႔ ဆိုရမယ္။ အဲ့ဒါက ခ်စ္တာကိုး။ ဆရာ့မွာ သမီးသံုးေယာက္ရွိတယ္ဗ်။ နာမည္ေတြက အရွည္ၾကီးပဲ။ အဲ သမီးအၾကီးဆံုးကေတာ့ ကြ်န္ေတာ္တို႔နဲ႔ အတန္းအတူတူပဲ။ အခုေတာ့ ဘြဲ႔လြန္ေတြ ဘာေတြရလို႔။ ကြ်န္ေတာ္လည္း ျမန္မာမွာ ျပန္ေနခ်င္လာျပီဗ်။ ဟဲဟဲ။ ဘာမွမဆိုင္ဘူး။ သူ႔ကိုေတာ့ ဘေလာ့ဂ္ဂါကိုကို၊ ညီညီေတြ ၾကင္ေဖာ္ေရြးမယ္ မၾကံနဲ႔ေနာ္။ သူကေတာင္ ေပၚတင္ ျပန္ေတာင္းလိုက္ဦးမယ္။ ဟတ္ဟတ္။ သူကအေျခာက္ဆိုပါေတာ့။ ဒါေပမဲ့ အခုေတာ့ အစိုျဖစ္သြားျပီ ထင္ပါရဲ့။ ဓါတ္ပံုထဲမွာ ထမိန္ေတြ ဘာေတြ ၀တ္လို႔။ ကဲဆက္ေျပာေနရင္ ဒီေကာင္ ရွမ္းကေလး သယ္လည္း ေလရွည္ပါလားလို႔ ေျပာေနဦးမယ္။ ကဲကဲကဲ လိုရင္းနဲ႔ တိုရွင္းပဲ ေျပာေတာ့မယ္။
ကြ်န္ေတာ္မန္ယူကို စေတြ႔တာက ဒီလိုဗ်။ (၉)တန္း ႏွစ္လယ္ေလာက္မွာ ကြ်န္ေတာ္တို႔ က်ဴရွင္ေတြ ပိတ္ၾကတယ္။ အဲ့လိုဆို ကြ်န္ေတာ္က အေဆာင္မွာ တစ္ေဗြထဲပဲ။ ပ်ိဳတိုင္းၾကိဳက္တဲ့ ႏွင္းဆီခုိင္လိုေပါ့ဗ်ာ။ ဘာမွလည္း ဆိုင္ဘူး။ အေဆာင္က ဆရာ၊ ဆရာမ အေဆာင္မွာေနတဲ့ မိန္းကေလး သူငယ္ခ်င္းေတြကအစ အေဆာင္မွာ တစ္ဦးတည္းေသာ ေယာက္က်ားေလးမို႔ ကြ်န္ေတာ့္ကို အလိုလိုက္ၾကတယ္။ အဲ့ဒီထဲမွာ ေဘာလံုး၀ါသနာအိုးၾကီး ဆရာ့ရဲ့ ဇနီးေခ်ာ ကြ်န္ေတာ္တို႔ အတန္းပိုင္ ဆရာမလည္း ပါတယ္ေပါ့ဗ်ာ။ ဆရာမေတြထဲမွာ ကြ်န္ေတာ္က အဲ့ဒီဆရာမကို အေၾကာက္ဆံုးပဲဗ်။ သူကိုယ္တုိင္က ကြ်န္ေတာ့္ကို ဂရုတစိုက္နဲ႔ သင္ၾကားေပးတာကိုး။ မေၾကာက္လို႔လည္း မရဘူးဗ်။ က်ဴရွင္ေတြပိတ္ေတာ့ ကြ်န္ေတာ့္ရဲ့ ေယာက္က်ားေလး သူငယ္ခ်င္းေတြလည္း သူတို႔ အိမ္ျပန္ ၾကတာေပါ့။ ကြ်န္ေတာ္ကေတာ့ တကိုယ္တည္းေပါ့။ ျပန္စရာအိမ္မွ မရွိတာ။ အဲ့ဒီအခ်ိန္မွာ ငယ္ငယ္တုန္းက ျပတင္းေပါက္ကေန လက္ယက္ေခၚေနတဲ့ ေမ့ေမ့ကို အရမ္းသတိရတာ သိလား။ ဒါေပမဲ့ဗ်ာ... ေျပာရင္းနဲ႔ေတာင္ က်လာျပီ မ်က္ရည္။ ဒါေပမဲ့နဲ႔ပဲ အဆံုးသတ္ပါရေစဗ်ာ။ ဘာမွလည္း ဆုိင္ျပန္ဘူး။
ကဲဒီတခါ တကယ္လာျပီ။ က်ဴရွင္ပိတ္တဲ့ ရက္ေတြထဲမွာ ကြ်န္ေတာ္နဲ႔ ဆရာကေတာ့ အခြင့္အေရးေတြကို အဆံုးရံႈးမခံပဲ ေဘာပြဲေတြကို ထိုင္ၾကည့္ၾကတာဗ်ာ။ အဲ့ဒီမွာဗ်ာ မန္ယူက ရိုးနီကို စေတြ႔တာ။ ေဘာလံုးကို အေရွ႔ခ်ျပီး တစ္ဖက္ေနာက္တန္းရဲ့ လူႏွစ္ေယာက္ၾကားထဲကေန ကိုကိုရိုးနီ ေဘာလံုးေျပးယူတာ ျမန္လိုက္တာမ်ားဗ်ာ ကြ်န္ေတာ္ဆို ၾကည့္လို႔ကို မ၀ဘူး။ အဲ့ဒီအလံုးက ဂိုးလည္းရသြားတယ္ဗ်။ အဲ့ဒီမွာ မန္ယူကို စေတြ႔တာ။ ဒါေပမဲ့ဗ်ာ ကိုးတန္းေက်ာင္းသား ဘ၀မွာ မန္ယူပြဲကို ၾကည့္ရတာ ခုဏကေျပာတဲ့ ပြဲေနာက္ဆံုးပဲဗ်။ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ့ က်ဴရွင္ေတြက ျပန္ဖြင့္တာကိုး။ အေဆာင္မွာ ေနတဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြလည္း ကိုယ္စီကိုယ္စီ အေဆာင္ကို ျပန္လာၾကျပီေလ။ ကြ်န္ေတာ့္ရဲ့ အခြင့္အေရးေတြလည္း ဒီေကာင္ေတြလာေတာ့ ဆံုးရံႈးရတာေပါ့။ အဲ့ဒီက်ဴရွင္ ျပန္ဖြင့္ကတည္းက စျပီး ကြ်န္ေတာ္တို႔ရဲ့ အေဆာင္ပိုင္ရွင္ အတန္းပိုင္ဆရာမကလည္း ထုတ္ျပန္ခ်က္ တစ္ခု ထုတ္လိုက္တယ္။ ထုတ္ျပန္ခ်က္ဆိုတာကေတာ့ ယဥ္ေက်းေအာင္ ေျပာတာ။ အဲ့ဒီထုတ္ျပန္ခ်က္ကေတာ့ ဒီေန႔ကစျပီး (၉)တန္းႏွစ္ ျပီးဆံုးတဲ့အထိ ေယာက္က်ားေလးမ်ား ေဘာပြဲမၾကည့္ရတဲ့။ အဲ့ဒီထုတ္ျပန္ခ်က္ကေတာ့ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ေယာက္က်ားေလးေတြအတြက္ ျပင္းထန္တဲ့ ရာဇာသံ တစ္ခုေပါ့ဗ်ာ။ ဆရာကေတာ့ စိတ္မေကာင္းရွာပါဘူး။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ေဘာပြဲ မၾကည့္ရလို႔ မဟုတ္ဘူးေနာ္။ သူကိုယ္တိုင္ပါ အဲ့ဒီ ထုတ္ျပန္ခ်က္ကို နာခံရလို႔ဗ်။ ဟီးဟီး လစ္တုန္းသုတ္ထားဦးမွ။ ေယာက္က်ားေလးဆိုေတာ့ ဆရာပါပါတာကိုး။ ဆရာမကိုလည္း ဆရာက ျပန္မေမးဘူး။ ေယာက္က်ားေလးဆိုေတာ့ သူလည္းပါတာကို။ ဆရာမကို ဆရာက ငါေကာ ပါလာလို႔ ျပန္ေမးရင္ ဆရာမရဲ့ အကြက္ထဲ ၀င္သြားမွာေပါ့။ ဆရာမက ေဖၾကီးမပါလို႔ ေဖၾကီးက မိန္းကေလးလားလို႔ ျပန္ေမးရင္း ဘယ္လိုလုပ္မလဲ။ အဲ့ဒါေၾကာင့္ ေရွ႔ေရးကိုေတြးတတ္တဲ့ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ဆရာတစ္ေယာက္ ကန္းမတက္တာ။ ဒါေပမဲ့ ေဘာပြဲအေၾကာင္းေရးတဲ့ သတင္းစာေတြကိုေတာ့ ဆရာမလြတ္ဘူးဗ်။ အပတ္စဥ္၊ ေန႔စဥ္ ၀ယ္ျမဲ၀ယ္ျမဲ။ အဲ့ဒီအခ်ိန္ဆို ဆရာ့ကို ေက်းဇူးတင္မဆံုး။ ဆရာ၀ယ္တဲ့ သတင္းစာေတြကို တေက်ာ့ျပန္ ဖတ္ရတဲ့ အလုပ္ကို ကြ်န္ေတာ္တို႔က ျပန္လုပ္ေပးရတယ္။ ၀ယ္စရာ ပိုက္ဆံမရိွျပန္ေတာ့ ဒီလိုပဲေပါ့ဗ်ာ။ ေပါင္စရကလည္း ဘာမွမရွိေတာ့ဘူးဗ်။ ဆက္ပါစို႔ အဲ့ဒီ ေဘာပြဲပါတဲ့ သတင္းစာေလးေတြ ျပန္ဖတ္တာေတာင္မွ ရိုးရိုးမဖတ္ရဘူးဗ်။ စာေမးပြဲကလည္း နီးနီးဆိုေတာ့ စာေတြ ဖိက်က္ရတဲ့ အခ်ိန္၊ ေဘာပြဲအေၾကာင္းေတြကလည္း ေကာင္းေကာင္းဆိုေတာ့ ေက်ာင္းစာက်က္မဲ့ စာအုပ္နဲ႔ ေဘာပြဲအေၾကာင္း ေရးသားထားတဲ့ သတင္းစာကို ထပ္ျပီး ဖတ္ရတာေပါ့။ အတန္းပိုင္ ဆရာမ ခင္မ်ာမွာေတာ့ ပီတိေတြျဖာလို႔။ ဒီေကာင္ေတြ စာတယ္လည္း က်က္ပါလားေပါ့။ ဟုတ္လည္းဟုတ္တယ္ဗ်။ ကြ်န္ေတာ္တို႔က ေဘာပြဲအေၾကာင္းေတြကို ညသန္းေခါင္ (၁) နာရီအထိ ထိုင္ဖတ္ရတာ။ ဆရာမအထင္ေတာ့ ကြ်န္ေတာ္တို႔ စာက်က္ေနတဲ့ေပါ့။ တကယ္ေတာ့...၊ တကယ္ေတာ့.........

ေနာက္တစ္ခါၾကံဳရင္ ၁၀ တန္းက အေၾကာင္းေလး ဆက္ပါဦးမယ္..
ခ်စ္ခင္ေလးစားလွ်က္
ရွမ္းကေလး

Filed Under: Essay